Po tamten dzień, nie wiedziałam co to znaczy kac książkowy.
Teraz już wiem. I nie jest fajnie, bo stosy czekają, a ja mam ochotę zwinąć się w kłębek i płakać, że w październiku dopiero kolejna część.
Miałam przyjemność wraz z dwoma pierwszymi tomami serii „Milość w rytmie rocka” otrzymać też trzeci. Trzeci, który ma wyść 14 czerwca na nasz rynek. Pisałam Wam o tym, jakie to szczęście posiadać kolejny tom cyklu i wiecie co? Nie zazdroszczę Nam czekania na czwartą cześć. Nie zazdroszczę, bo to będzie cholernie długie wyczekiwanie.
Po wydarzeniach, które przygotowują nas do ślubu Sedricka i Rebecki z drugiej części w końcu następuje TEN dzień. Dzień, w którym Staton staje się Mills. Muszę się Wam przyznać, że podczas ślubu myślałam, że wpadną antyterroryści i zniszczą całą uroczystość. Ale nie... na szczęscie nic takiego się nie stało. Nasi kochankowie zostają małżeństwem i jadą na tydzień miodowy. Sed obiecuje nie pracować, jednak telefony działają i ludzie dzwonią. Praca nie wybiera.
Para jest w sobie zakochana i na każdym możliwym kroku to pokazuje.
„ Był
najlepszym człowiekiem, jakiego znałam. On sprawiał, że się uśmiechałam i
chciałam być lepsza.”
W życiu innych członków zespołu także dużo się zmienia. Na lepsze. Możemy zobaczyć ich świat i życie, a nie tylko skupiać się na nowożeńcach. Po wolnym Sed wraz z chłopakami musi wrócić na trasę koncertową, a Reb zostaje postawiona przed faktem, iż zostaje w domu z Jenn, Jess, Julką i uroczą Charlotte. Chcąc, nie chcąc zgadza się na to, ale nie jest zachwycona.
W sumie... nie dziwię jej się.
Wszystko jest pięknie i można by rzec, że będą żyć długo i szczęśliwie, gdyby nie to, że nieobecność Seda sprawia ból Reb, a on sam bez niej tez nie trzyma się najlepiej. Dodatkowo problemy sprawiają osoby z zewnątrz, które chcą wtargnąć do ich życia.
Beztroskie życie zaczyna się... psuć.
Jestem rozbita.
Jestem bardzo rozbita.
Po przeczytaniu ostatnich zdań podniosłam głowę, rozglądnełam się za chusteczką i stwierdziłam, że mam omamy wzrokowe i źle doczytalam. Przeczytałam ponownie zakończenie i zawyłam w chusteczkę mocniej. Moje serce biło tak szybko, jakbym przebiegła maraton, a przecież czytałam tylko ksiażkę.
Nie wiem jak Kasia Haner to robi, że chwyta swoimi pozycjami moje serce w garść za każdym razem. Nie mam zielonego pojęcia, ale lubię to, mimo że to boli to taki przyjemny ból.
„Na szczycie – Nieczysta Gra” to rozdzierająca serce historia, która sprawia, że radość miesza się z cierpieniem. Historia, która pobudza wszystkie końcówki zmysłów tylko po to, aby je przypalić i zabić. Ta część przyprawi Was o bóle serca, bóle głowy, przewracanie się z jednego boku na bok i niemożność snu. Będziecie rozmyślać o niej cały czas, kreować różne wizje „ co by było gdyby...”, a wszystko co wymyślicie i tak zostanie zdeptane.
Jeżeli mieliście rumieńce podczas czytania dwóch poprzednich tomów serii „Miłość w rytmie rocka” to teraz gwarantuje Wam, że będziecie bardziej czerwoni niż buraki. I uwierzcie mi, nie czytajcie tego przy mężu, chłopaku czy kochanku, bo jeszcze jemu przyjdzie ochota na takie zboczenia. A wtedy, nie zwalajcie winy na mnie, bo ostrzegałam. Opisy seksu są delikatne ( w większości ), niektóre zwalają z nóg, a czasami to i nawet krzesło nie pomoże, bo też mu się nogi połamią z zaskoczenia i wyrżniemy tyłkiem na ziemię. Autorka doskonale wie co w trawie piszczy i daje nam emocje nie z tej ziemi, których nigdzie indziej byśmy nie znaleźli.
„ Czy
kiedykolwiek wcześniej przeszło mi przez myśl, ze mój facet będzie odsobieniem
kobiecych fantazji? Polączeniem gwiazdy rocka,niegrzecznego chłopca i
zadziornego słodkiego drania? Nie, ale wtedy już wiedziałam, że nie zamienię go
na żadnego innego. Nigdy.”
Bohaterowie jak zawsze są dla mnie, niemalże prawdziwi. Specyficzni, ludzcy, posiadający uczucia i emocje i potrafiący to wykorzystać. Znowu miałam ochotę zrobić popcorn, usiąść na kanapie w salonie domu Millsów i patrzeć na nich wszystkich. Już sama nie wiem dlaczego, ale jest jedna rzecz, której jestem pewna. Simon – zdecydowanie wrzucam go do listy moich książkowych mężów. Wam zostawiam reszte zgraji. Jego nie oddam.
Nie wiem co napisać w zakończeniu. Wiem, że powinnam dać Wam radę. Kupcie zapas chusteczek, weźcie wolne na jeden dzień od rodziny i pracy, dodajcie do tego termos z czarną, mocną kawą i najlepiej tabletki ziołowe, a jak ktoś nie pije kawy to melisę. Uwierzcie mi, przyda się. Naprawdę.
A ja teraz zwinę się w kłębek na łożku i postaram się pozbierać odłamki mojego serduszka, aby skleić je z powrotem w jedną całość. Może do października się uda.
„Ja i on – już na
zawsze. Z nikim nie będzie nam lepiej. Nikt nie był w stanie pokochać go
bardziej niż ja i nikt nie był w stanie pokochać mnie bardzie niż on.”
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Novae Res