Koniec? A może początek?
„Wybrzeże gasnącego światła” to idealny podtytuł do trzeciego tomu tej historii. Rick Remender poprzez swoich bohaterów dalej poszukuje nadziei dla świata, który już dawno upadł, a ludzie musieli zejść do głębin, aby przeżyć. Co w tym wszystkim robi Stel? Czy misja Stel ma szansę na powodzenie?
FABUŁA
Kiedy córki kobiety szukają matki w głębinach, ta wychodzi na powierzchnię, która okazuje się być wyjątkowo niebezpieczna dla dość bezbronnych ludzkich istot. Palące Słońce to nie jedyny przeciwnik, bowiem na wypalonej ziemi rozwinęły się drapieżniki, którym żar lejący się z nieba nie jest straszny. Wojna między Voldinem, a Salusem jest coraz bliżej i tylko czekać, aż wybuchnie konflikt, który zabierze ze sobą dziesiątki istot. Czy Stel uda się znaleźć sondę, która da ludziom nadzieję na lepsze jutro i nową Ziemię?
OPRAWA GRAFICZNA
Kolejny raz jestem zauroczona rysunkami w tym komiksie. Nadal jest tutaj feeria barw, chociaż głównie spotykamy się z pomarańczem, żółcią i czerwienią. W końcu zwiedzamy ląd. Niemniej jednak ponownie mamy tutaj dynamiczne i pełne akcji kadry, które zatrzymują oko na dłużej, a na końcu, jak zawsze, znajdują się dobrze nam już znane alternatywne okładki. Nadal jest to komiks, który graficznie bardzo odpowiada moim gustom.
OPINIA OGÓLNA
Ta historia trzyma równy poziom od pierwszego tomu. Jestem ciekawa, co będzie dalej, ale odnoszę wrażenie, że dopiero piąty i ostatni tom, będzie tak naprawdę decydującym i odpowiadającym na wszystkie pytania. W trzeciej części poznajemy bliżej bohaterki i ich historie, choć i tutaj nie brakuje dramatyzmu. Jest to dość specyficzny komiks sci-fi, który rozbija się o dramat zniszczenia świata. W końcu wszyscy wiemy, jak aktualnie wygląda nasza planeta. Czy szukająca Nowej Ziemi Stel nie posłuży kiedyś za przykład dla nas? „Wybrzeże gasnącego światła” jest komiksem dla osób, które pierwsze dwa tomy mają już za sobą. Zdecydowanie polecam i idę czytać czwartą część.